budownictwo drewniane w Polsce – część 1

Architektura jest materialnym wyrazem kultury społeczeństwa. Polskie budownictwo ludowe, głównie drewniane, rozwijało się w ciągu stuleci w swoistej odrębności, nie ulegając wpływom nurtów architektury europejskiej w tym stopniu, co architektura murowana. Osiągając w długoletnim rozwoju wysoki poziom artystyczny, stanowi dziś cenny dorobek kultury narodowej. W budownictwie tym tkwią korzenie naszej sztuki budowlanej, a zatem w formach polskiego budownictwa regionalnego należy szukać inspiracji do tworzenia architektury nowoczesnej, ale o polskich cechach i rodzimym wyrazie. Budownictwo ludowe to samorodna twórczość budowlana ludu.

Budowniczowie, często będący samoukami, przekazywali swe umiejętności z pokolenia na pokolenie. Osiągnięcia konstrukcyjne i artystyczne kształtowały się w ciągu stuleci w różnych regionach odmiennie, zgodnie z warunkami klimatycznymi, dostępnymi materiałami budowlanymi, zajęciami i temperamentem ludności, tworząc sztukę budowlaną danego regionu, czyli architekturę regionalną.

Podstawowymi cechami ludowego budownictwa regionalnego była konsekwentna logika poczynań budowlanych, dostosowanie układów budynków do funkcji, idealna zgodność formy z materiałem i konstrukcją oraz dostosowanie obiektów do środowiska naturalnego. Charakterystyczne było także wykorzystywanie rodzimych materiałów i pewne rozdrobnienie form uzyskane dzięki:

• chropowatej fakturze kamienia,
• strzesze,
• rytmice gontów,
• wycinanym detalom,
• deskowaniom szczytów,
•  malowanym ornamentom ścian.

A może zaintersuje Cię leskykon?